De eerste dag: Spannende vlucht en een diner

Zo, nu kan ik eindelijk eens even een stukje schrijven (en snel, nu ik alles nog weet). Dus begin ik nu maar bij dag één:

Zondag 17 oktober 2010

Vandaag vertrekken we dan eindelijk. De vlucht ging om 13:05 uur en we moesten om 10:30 bij de incheckbalie op Schiphol zijn. Ik was er om 10:00 uur, mooi op tijd. De rest van de groep ontmoet (nog niet allemaal) en onze reisleidster Saskia, leuke mensen allemaal, daarna ingecheckt en door de douane. Ik heb eerst gepind (heel belangrijk), daarna poffertjes gegeten en toen ben ik cultureel gaan doen. Ik heb de Schipholafdeling van het Rijksmuseum bezocht waar onder andere schilderijen met Dutch Cows werden tentoongesteld. Precies iets voor mij!!!
Daarna ben ik naar de gate gelopen waar ik met de rest heb gewacht tot we aan boord mochten. Voor het zover was ben ik nog wel uitgebreid gefouilleerd (ik piepte en nee het was niet m'n arm, blijkbaar waren het m'n schoenen, die moesten apart door het röntgenapparaat), maar daarna mocht ik toch verder.
Ons vliegtuig stond er al maar er was iets met een van de motoren. Ik zag de captain en iemand van het grondpersoneel, die uitgebreid aan het kijken waren naar een van de motoren. Zij gingen weg, maar later kwam er een auto met iemand anders en die ging ook uitgebreid kijken met die man van het grondpersoneel van net (allebei van Lufthansa trouwens). Daarna gingen ze weer weg.
Voor de zekerheid heb ik dit alles maar even gefilmd, als bewijsmateriaal!!
Er zat een mevrouw naast me, met haar dochtertje, wiens vriend in Benghazi woont. Ze begon zich al zorgen te maken of ze de aansluitende vlucht in Tripoli wel zou halen! En of er wel een hotel geregeld zou worden dan.
Toen kwamen de twee mannen weer terug, nu met foto's?? Van hoe de motor eruit hoort te zien? In elk geval, hierna mochten we gewoon aan boord dus ik ging er maar vanuit dat alles goed was.
Het was een rustige vlucht, het vliegtuig zat nog niet eens halfvol denk ik en ik had drie stoelen voor mezelf!! Top!
Hoewel, rustig, het laatste stuk was erg spannend!!! We waren bijna bij Tripoli, waar we gingen dalen en in Tripoli regende het nogal hard. Dat zorgde voor vervelende turbulentie (m'n maag zat in m'n keel), een keer vloog ik zowat uit m'n stoel, gelukkig zat ik vast! Ik zat aan het raam boven de vleugel, kon goed de vleugels zien 'klapperen'. Ik kon alles goed in de gaten houden en ik zag dat de kleppen of flaps of hoe heten die dingen steeds verder uitgingen, dus ik dacht: Ah, dat gaat goed, we gaan in elk geval toch landen. Maar ineens gingen die flaps weer in, de piloot gaf gas en we gingen weer omhoog.
Landing mislukt! Voor de tweede poging begon het vliegtuig enorm scherp te draaien, en het hield maar niet op, het leek wel of we in een spiraal vlogen en ik keek recht naar de grond en die kwam steeds dichterbij!!! Ik dacht: dit gaat niet goed, m'n laatste uurtje heeft geslagen! Ik zag al helemaal de punt van de vleugel in de grond slaan en wij erachteraan! In de rij naast mij zat een meneer, die had de hele weg al met een rozenkrans in zijn handen gezeten, maar die was er nu ook nog bij gaan bidden. Natuurlijk liep alles goed af (dank zij mijn buurman?) en zijn we uiteindelijk gewoon (weer erg turbulent) geland. Ik dacht nog even dat het aan mij lag, maar achteraf hoorde ik dat iedereen em flink had zitten knijpen en dat ze dit nog nooit mee hadden gemaakt!!! Het was ook heel stil in het vliegtuig, het enige wat je hoorde waren de geluiden van het vliegtuig zelf.
In elk geval, dit heeft me een jaar van me leven gekost en nu word ik nog maar 119, maar dat mag de pret niet drukken!!!! Dat komt ervan als je iedere dag Air Crash Investigation kijkt, vlak voor je gaat vliegen! Niet meer doen de volgende keer!

Na alle toestanden bij de douane en met wisselen van ons geld zijn we met z'n allen naar het hotel gegaan. O, en nog onze Libische reisleider ontmoet (Ahmed), die grappenmaker had op het vliegveld al met ons staan praten (in het Engels) en wij naar de bus, nog steeds in het Engels, bla bla bla, staat ie voor in de bus met de microfoon, spreekt ie ineens vloeiend Nederlands!!! Hahaha!! Maar wel heel handig.
's Avonds hebben we met de groep gegeten, op een mooie lokatie, met uitzicht op de boog van Marcus Aurelius, een lekker soepje en couscous (vegetarisch, daar snappen ze daar niks van, vooral onze Libische reisleider niet). Verder had een aantal mensen potjes met lamsvlees besteld, dit waren een soort kruikjes van aardewerk, waar door de ober met een flink mes de bovenkant werd afgeslagen. Een beetje zoals je met een mes een ei onthoofd. Dit heb ik natuurlijk ook even gefilmd, waarbij de ober meteen maf begon te doen (voor de film).

Ik zat naast Ahmed en hij heeft enthousiast verteld dat hij drie keer op tv is geweest. Ik kan me de eerste twee nog herinneren (over een man die zijn dochtertje uit Nederland had ontvoerd, die Ahmed had gevonden en naar aanleiding van het neergestorte vliegtuig bij Tripoli eerder dit jaar, toen heeft hij bij het Nederlandse jongetje in het ziekenhuis gezeten omdat hij Nederlands spreekt), maar wat de derde keer nou ook al weer was???

Verder snapte hij er maar niets van dat ik geen vlees wilde eten, hij had een heel bord vlees besteld!! Maar... om dit even af te zwakken... er liepen daar veel katten rond en hij heeft een hoop van zijn vlees aan de katten gegeven (vooral op mijn verzoek natuurlijk). Daar waren ze erg blij mee (de katten), de kattenmepper die er rondliep wat minder!
Na het diner zijn we met z'n allen door de oude (en nu ook erg donkere en vanwege de regen natte ) medina terug naar het hotel gelopen. Daarna naar bed (ik had de eerste nacht de kamer voor mij alleen), want morgen weer vroeg op!!!