Dag zeven: de mooiste van allemaal!

Zaterdag 23 oktober 2010

Vandaag rijden we van Al Aweinat naar Germa (350 km) voor de lunch en dan naar de vijfde slaapplek in de Ubari zandduinen (180 km).

Vanmorgen weer op tijd opgestaan, nu het nog kon gedoucht, ontbeten en vertrokken. We zouden om 8:00 uur vertrekken, maar het ontbijt was nog niet klaar en Ahmed lag blijkbaar ook nog te slapen. Maar uiteindelijk hebben we toch kunnen ontbijten en zijn we met wat vertraging vertrokken. Het waaide nog steeds flink, er woei veel zand over de weg hier en daar, maar waarschijnlijk zou dit wel gauw ophouden. We zijn nog wel een aantal keren even gestopt, omdat het zicht erg slecht was.

Onderweg zijn we gestopt in een klein stadje, daar konden we even wat inkopen doen. Ik heb een rol met koekjes, met vanillevulling, gekocht. Volgens sommigen waren ze droog, ik zeg: bros. Krokant! Ik vond ze lekker. En ik had een zakje met fruittoffees, maar omdat de meneer van de winkel niet genoeg wisselgeld had, kreeg ik er nog een zakje bij. Van mij mocht hij het wisselgeld houden, ik kon er niets mee, ook het andere kleingeld mocht ie hebben, maar dat wilde hij niet. De toffees waren niet zo'n succes, maar vooruit dan maar, ze kostten dan ook 15 eurocent per zakje of zoiets.
Hierna hebben we een aantal graven van Garamanten van een afstandje bewonderd. Garamant betekent 'mensen van Garama' en Garama is het huidige Germa. Deze mensen werden staand in hun graven begraven. We konden wel het terrein op, maar dat kostte 6 Dinar en teveel tijd. Dus toen zijn we verder gereden, naar een Byzantijns graf van een Garamant. Was nog effe lastig om het te vinden, maar na een paar rondjes, is het toch gelukt.

Daarna was het weer tijd voor de lunch. Maar eerst even het een en ander gekocht bij wat stalletjes die daar stonden. Ik heb twee kamelen en een vosje gekocht, verzilverd (arme lui's zilver, heb ik gehoord).
Na de lunch hebben we met een aantal oude resten van een stad bekeken.
Dit was vroeger de stad Garama, de oude hoofdstad van de Garamanten. Er is nu niet veel meer van over dan een hoop ingestorte huizen van klei en andere bouwwerken.

We vertrokken om 14:00 uur weer, dus we moesten op tijd bij de auto's zijn. En dat waren we. In de verte kon je het zand van de Ubari woestijn al zien en over een vlakte zijn we zo weer de duinen in gereden.
Even een foto/filmstopje gemaakt. In de verte stonden tenten (voor toeristen) en twee eenzame kamelen. En daarna zijn we over de duinen gaan scheuren. We hebben de hele reis niet onze gordels om gehad, maar nu toch maar wel, voordat we van een heuvel af zouden rollen (is niet gebeurd gelukkig, we hadden een hele goeie chauffeur).
Onderweg nog eens een keer een fotostop gemaakt, nu boven op een zandheuvel. Ben ik nog met onze chauffeur op de foto gegaan en ook in m'n eentje weer eens een keer (ik, die eigenlijk nooit op de foto wil en ga ben nog nooit zo vaak gefotografeerd en gefilmd als tijdens deze vakantie en het leukste is, het zijn nog leuke foto's ook, de meeste dan).

Hierna zijn we verder gegaan, en kwamen we bij onze eerste oase, Um el-Ma. Natuurlijk weer foto's gemaakt en daarna een beetje geshopt, want er stonden ook nog wat kraampjes. Ik heb alleen een klein nijlpaardje gekocht, wat heeft dat met Libië te maken? Niks, maar hij staat leuk op mijn kast! Verder natuurlijk nog gefilmd, onder andere ook een maffe Fransoos, geloof ik, die voor mijn lens een gek dansje ging doen, met Els lachend op de achtergrond. Erg vrolijk hoor!

Hierna zijn we weer verder gereden, door de duinen tot we uiteindelijk op een erg mooie plek zijn gestopt om te overnachten. Maar voor dat alles, het opbouwen van de tentjes en gesjouw met de tassen natuurlijk eerst... de zandduin beklommen! En leek de eerste (op de eerste dag) al een flinke klim, dat was niks vergeleken bij deze. Deze was groter, hoger en veel steiler. Ik ben eerst het spoor van Luc gevolgd, maar die nam zo'n omweg, ik dacht: ik snij een stukkie af, ik ga hier wel omhoog! Mamamia, wat een klim. Het eerste stuk ging nog wel, maar toen werd het pas echt stijl!! Ik keek eens naar boven en dacht: slik... En ik keek naar beneden en dacht: slik... Als ik maar niet val en omlaag rol.
Maar toen dacht ik: niet zeuren, niet omhoog kijken, gewoon klimmen. Dus ben ik op handen en voeten omhoog geklommen, m'n voeten in het zand geschopt voor houvast. Wel af en toe een pauzetje gemaakt hoor, en dan dacht ik weer: slik, het is nog zo ver. Maar gelukkig, toen ik er bijna was stak Janneke een helpende hand toe en uiteindelijk ben ik zo toch bovenop gekomen. Moest wel effe bijkomen en ik had natuurlijk weer geen water meegenomen!
Maar... de beloning was groot, want het uitzicht was prachtig! De zon ging ook nog bijna onder, dit zorgde voor nog extra sfeer! Je kon zelfs nog verder naar boven, er was nog een hogere duin achter deze, maar daar heb ik me niet aan gewaagd. Volgens mij zijn alleen Janneke en Saskia (en misschien Luc?) nog verder gegaan. Bikkels!

Overigens wil ik wel nog even melden dat Els, met haar eenenzeventig lentes, net zo hard de zandduin op klom als de rest!! Ik noem haar vanaf nu dan ook SuperEls!!

Na een tijdje ben ik weer naar beneden gelopen. Dat zeg je makkelijker dan het gaat. Het eerste stuk was ik toch wel erg voorzichtig, het was best hoog, maar daarna heb ik m'n 'oude' techniek weer opgepakt: hakken in het zand en toen ging het aardig vlot. Tot het zand plotseling harder werd, toen lukte dat niet goed meer. Maar omdat ik best een behoorlijke vaart had, begon ik nu te rennen. Dat was niet de bedoeling! Het was nog best een stuk naar beneden en ik zag mezelf al ongecontroleerd dwars door het kampvuur heen scheuren! Dus ik heb me maar laten vallen en ben daarna rustig en voorzichtig naar beneden gelopen. En dat ging goed!
Beneden aangekomen heb ik m'n spullen gepakt, ben nog even geinterviewd door Ahmed, heb een plekje bovenop een heuvel uitgezocht voor m'n tentje en m'n tentje ook opgezet.

Daarna weer naar beneden voor het avondmaal. De chef had zelf brood gebakken (het brood dat ze hadden meegenomen, daar kon je inmiddels een ruit mee ingooien), onder het vuur, dat hebben we allemaal even uitgebreid bekeken en bewonderd en daarna natuurlijk geproefd. Hierna is een aantal van ons nog even gefotografeerd door een van onze chauffeurs (die met pet, zonnebril en erg moeilijke naam), waaronder ik. Ik heb nu nog de vlekken in m'n ogen van z'n flits, maar dat mag de pret niet drukken. Janneke werd overigens overgeslagen, hij wilde een foto van haar maken maar bedacht zich, en hier was ze erg beledigd over!

Na het eten zijn we met z'n allen bij elkaar gaan zitten, chauffeurs en reizigers en er werd weer muziek gemaakt en gedanst. Zelfs ik heb nog 5 seconden gedanst maar ben snel zeer elegant weer gaan zitten. Het was helaas al weer de laatste avond in de woestijn, wat gaat dat toch snel.
Als afscheid zong Saskia een mooi en gevoelig (Roemeens? Zigeuner?) liedje, ze heeft vantevoren nog verteld waar het over ging, maar tijdens het zingen vroeg een van de mannen blijkbaar aan Ahmed wat ze zong (wat ze dus net had verteld) wat aanleiding was voor een enorme (slappe) lachbui. Terwijl Saskia gewoon door bleef zingen bleven zij er bijna in. En toen ze klaar was, waren ze nog niet uitgelachen. Eerst zei Ahmed nog dat hij (de chauffeur, dezelfde als net van de foto's, ik weet echt niet meer hoe hij heette) altijd zo'n moeite had met afscheid nemen, vandaar de tranen. Maar ze waren gewoon van het lachen!

Na al het gelach was het uiteindelijk toch weer tijd om te gaan slapen. Het was wel wat gaan waaien, maar daar liet ik me niet door ontmoedigen, ik ben gewoon naast m'n tent gaan liggen. En heb vervolgens de hele nacht zand liggen happen (nou ja, heb eerst nog wel geslapen hoor) en als ik geen zand lag te happen, dan gleed m'n slaapzak wel van m'n matje af naar beneden, omdat ik op een beetje schuine helling was gaan liggen. Of m'n kussentje lag verkeerd!
Dus om een uurtje of drie besloot ik om eens lekker een muziekje in m'n oortje te doen en dan zo maar te ontspannen. Ik zag trouwens dat ik niet de enige was die wakker was, in de verte zag ik in de deuropening van een tentje een peuk oplichten en een schermpje van een telefoon. Geen idee wie het was, maar die kon ook niet slapen!
In elk geval, er bleef zand in m'n slaapzak waaien en uiteindelijk heb ik maar gewoon m'n lakenzak over me kop getrokken, dat hielp ook. Ik had natuurlijk ook gewoon in m'n tent kunnen gaan liggen, maar daar had ik geen zin in. Tot het ook nog begon te regenen. Ik m'n slaapzak weer uit, maar voor ik bij m'n tent was en alles opzij had geschoven was het al weer droog, dus ik weer m'n slaapzak in. Al met al een onrustige nacht!